Sinds dat ik mij volledig op mijn praktijk ben gaan focussen is het een langere tijd geleden dat ik een dansklus opgepakt had (extern van de dansschool TUDC in Groningen waar ik al jaren les geef). Een vriendin van mij had het te druk gekregen en bood mij haar klus aan: 1,5 dag dansles geven aan een groepje van 9 meiden (eerste klassers) waar ze later die avond een dansshowtje moesten presenteren aan de school.
Het niveau was vermoedelijk het niveau van mijn eigen danslessen. Maar toch leek dit toen ik die dag met mijn voorbereidde lessen begon, niet zo te zijn. Niet dat de kids niet goed waren, maar mijn eigen stijl was écht wennen voor deze meiden. Ook nog zonder spiegels en met een te gladde vloer moest ik in mijn hoofd écht even schakelen. Wat nu? Kijk, een dans improviseren voor een uurtje dansles is nog tot daar aan toe, maar voor de nog resterende 4,45 uur iets uit je duim zuigen.. Tja daar stond mijn hoofd die dag écht niet naar. En daar blokkeerde ik... Tevens vond ik het frappant dat ik met één groepje meiden, 5 uur op één dag moest dansen. Wel wat veel niet?
Gelukkig waren de meiden wel welwillend om te leren en erg lief en had ik al snel een klik met ze. Maar deze simpele klik, kreeg gedurende de tweede dag, vlak voor onze show een daadwerkelijke ommezwaai(!)..
Terug naar dag één, waar gelukkig toch wel de eerste choreo al vlot tot stand kwam. Afgestemd op een algemeen niveau. Opgelucht dat we in ieder geval iets hadden. Ook de meiden waren bereid om wat TikTok dansjes samen te voegen en zo hadden we.. enkele seconden meer.. Maar de leraren verwachtten van ons dat wij eigenlijk een heuse dansshow van 3-5 minuten op zouden voeren de volgende avond.. (waar je normaliter weken voor traint).
De kids waren na de helft van de dag ook moe en volledig opgebrand! Logisch. Na enkele uren stopten we dan ook met dansen en deden we spelletjes en uiteindelijk gingen we ''chillen''. Ik vroeg ze naar hun grootste angst. Altijd lekker om een waardig gesprek mee te beginnen. Dus zo kwamen de eerste kwetsbare gesprekken tot stand. De meiden vertelden over hun angsten en er werd écht geluisterd naar elkaar. Begrijp mij niet verkeerd, maar enkel dansles geven aan kids, is voor mij gewoon niet meer voldoende. Er moet toch écht naar de kern gedanst worden ❤, als je snapt wat ik bedoel.
Twee dames verlieten de les wat eerder i.v.m. tandarts bezoeken. En na het laatste halfuurtje van de dag afgerond te hebben, kwamen de eerste knuffels en verzoeken tot stand. Ik weet zeker dat deze connectie ontstond nadat we prachtige gesprekken gevoerd hadden. ''Mevrouw, kunt u niet bij ons les komen geven? En komt u dan na deze dagen wel snel weer langs? Want we zien u toch wel weer hè?''.
Ik glimlachte en voelde: hier moet ik iets mee. Hier moet ik écht iets mee. Misschien Zelfliefde & Bewustzijn gatherings organiseren op scholen voor kids en jeugd... Of gewoon een super grote organisatie beginnen, waar kids mogen ZIJN. En niet gewoon mogen ZIJN, maar ECHT mogen ZIJN, kwetsbaar en vrij. Want niets liever deel ik, eten, muziek, dansjes, maar vooral levensverhalen! En de kids ook, dat weet ik. Want keer op keer zie ik weer dat daar de echte groei zit. De werkelijke groei van ons als mensen.
Nou, de eerste dag zat er op, maar ik had nog behoorlijk wat werk te doen. Want morgen zouden wij en heuse dansshow van in ieder geval drie minuten moeten opvoeren.
Terwijl ik eigenlijk op was van de dag, maar nog moest knallen om te creëren en te mixen, wenste ik stiekem dat de volgende dag snel voorbij zou gaan. Wat zat ik vast zeg in mijn negatieve spiraal van onzekerheid! Want begrijp mij niet verkeerd: mijn wens had niets te maken met de al speciale band die ik met de kinderen aan het ontwikkelen was.
Wat herken ik me dan zo enorm in de 'leerkuil' waar veel hoogbegaafde kinderen zich in bevinden als iets niet lukt. Wat overigens gepaard ging met een dosis negatieve gedachten! Pfoe. Ja zeker, als hulpverlener, ben je ook nog steeds altijd mens! Met jouw eigen patronen van hoogte en diepte punten..
Maar gelukkig met mijn hyperfocus kwam ik er uiteindelijk toch vlot uit! Geheel onverwachts. De show was af en de mix was gemaakt. Slapen & hopen.
Dag twee was aangebroken. En ik wilde desondanks de negatieve spiraal van de dag ervoor, alles maar dan ook écht alles uit deze nieuwe dag gaan halen. Ik had me opgemaakt, nam kaartjes mee met inzicht gevende affirmaties en bracht cake met slagroom mee. Ik had het de vorige dag zo lullig gevonden dat de docenten cake mochten tijdens de trainingen en de kids dan niet.. Ik vind: eten moet gedeeld worden en gelijkwaardigheid moet heersen, juist als het over deze ‘kleine dingen gaat’.
Om 09:00 uur stipt begonnen we met ons laatste trainingsmoment en drilde ik de stof er door heen. Binnen 45 minuten was de show gezet en begonnen we de show met één van de geniaalste nummers van de afgelopen tijd: 'Soso van Omah Lay'. Deze ingeving kwam de avond ervoor vast van hogere sferen.
Vervolgens was het alweer tijd voor de generale en waar ik absoluut nieuwe hoop en vertrouwen gekregen had, werd deze generale tot mijn schrik toch één totale catastrophe. Twee van mijn queens, blokkeerden volledig en we kregen terug van andere kinderen van de school dat het écht... super slecht was... -_- Ik kon wel janken, maar de kids zeiden na afloop van de generale: ''Shannen, we weten het wel hoor, maar dat laten we straks pas zien''..
Tja als dat maar goed zal komen. Ik kon wel janken.
Met een trap onder de kont, benutten we vanaf toen alle tijd dat we nog hadden. ‘’Hup, naar buiten en trainen met die hap!’’ Ondanks mijn strengheid die ik met een knip oog bracht, groeide wél de saamhorigheid in de groep meer en meer.
Eenmaal klaar met met drillen, moesten we plaatsnemen in lokaal 4. Die we gelukkig voor ons alleen hadden.. En vanaf dat moment, kwam er een ommezwaai in de algehele sfeer en devotie. Er gebeurde iets moois. Eigenlijk, iets magisch!
Één dame die best veel aanzien had van de andere groepsgenoten, deelde iets persoonlijks. Over de liefde. En vanaf dat moment werd er gepraat, gelachen, gedanst en gezongen. Op Yadé Lauren natuurlijk. Ik gilde ook mee, cause she is just amazingS! En vanaf dat moment, waren we niet meer te stoppen. Ik vertelde mijn duiven verhaal (die de meesten wel kennen, waar ik een duif redde uit de handen van een groep dronken studenten), waarna de kids aan mijn lippen hingen en vervolgens vroegen ze of ik niet gewoon uren verhalen kon vertellen. Prachtig! Ik moest lachen en stelde voor dat zij mij een vraag mochten stellen, voor hun persoonlijke win. Dus iets mochten vragen waar zij wel een antwoord op zouden wensen voor zichzelf. Waarna ik mogelijk wel een verhaal had die daar op aansloot. Zo vertelde ik na een vraag over een meisje die ik had geholpen in therapie, jaren geleden, die bijna de stempel kinder-borderline kreeg, totdat ik er een stokje voor stak en het zootje kon voorkomen, met zeer positieve uitkomsten voor het kindje en het gezin. Vervolgens deelden enkele meiden hun eigen ervaringen met therapie en het leven. Oogjes vulden zich met tranen. En ik keek naar de kids, vol trots. Daar zaten ze , meerdere hangend en liggend op de grond in elkaars armen en anderen weer zittend op tafels, allemaal dichtbij elkaar in een hoek van het lokaal. Wat was het perfect zo. Het was net een film! Plotseling zei één van de meiden die zich eerder met een ander meisje wat afscheidde van de groep: ''best random dit, maar ik wil gewoon écht een keer met jullie op kamp! Ik zie het gewoon helemaal voor mij dat wij rond zo'n kampvuurtje zitten en dan de hele nacht door kletsen''. Op dat moment vulden mijn ogen met tranen en ik voelde het verlangen en herkende het. We moesten allemaal glimlachen en het enige wat ik door mijn lichaam voelde stromen was puur geluk. Puur geluk en trots. Wetende dat de kinderen ook zo'n warme vloed van 'belonging' en liefde door zich heen voelden stromen.
En toen, tja toen moest ik voor ze dansen. ‘’Shan, wil je nu voor ons dansen? Je moet!’’... Wat ik stiekem eigenlijk liever niet doe, haha. Maar na een inleidend verhaal vooraf durfde ik het. Uiteraard was het een verhaal wat veel impact op mijn leven had gehad. Want eh, aan small talk doe ik niet.
Ik danste voor ze op Estas Tonne-Internal Flight. Ja, als je het mij vraagt, één van de mooiste creaties hier op aarde.
De meiden keken in stilte en vlogen me nadat ik klaar was om de nek. Die schatjes.
Ik stond stil en vroeg mij af wat voor bizars bijzonders er zo plotseling ontstaan was? Daar in dat lokaal 4! Zo snel heb ik nog nooit met een groep jonge meien mogen binden op zo’n diep niveau.. Ongelooflijk.
En toen eindelijk! Eindelijk was het tijd voor mijn meiden! En vonden ze hun weg naar het podium. De kids zeiden vlak voordat ze op gingen: ''Shan, we gaan het voor jou doen!'' Waarop ik glimlachte en dankbaar reageerde: ''voor jezelf! ❤''.
De kids gingen staan en werkelijk waar, ze acteerden, dansten en DANSTEN! Er zat een mevrouw naast mij, die niet kon stoppen met fluisteren tegen haar buurvrouw: ''wat zijn ze goed, wat is dat meisje goed, en dat meisje, en die ook, wat zijn ze goed, wat zijn ze allen goed!’’
Haha, prachtig! En op dat moment, in dat moment, was ik vrij. Volledig vrij.
Na afloop vloog ik ze om de nek en sprong op en neer van dankbaarheid. In zo'n korte tijd, van blokkade naar totale magie en bonding..
We kletsten nog na en ouders kwamen hun dankbaarheid tonen.
Echt waar, ik kan niet wachten op de dag dat er geen taboe meer hangt rondom therapie, want dat was eigenlijk wat er die middag in lokaal 4 plaats had gevonden. Groepstherapie op harts- en zielsniveau. En dan kan ik niet wachten op de tijd dat kinderen en mensen van de daken schreeuwen dat ze even naar hun therapeut gaan om te kletsen, om gezien en gehoord te worden, om nader te doorvoelen en om de kern aan te laten raken. Want wat verdient een ieder dat zeg om op die manier persoonlijke groei te realiseren.
Ik wil meer gaan betekenen met betrekking tot de magie van therapie binnen scholen en instanties. Wat omvat dat de angst rondom kwetsbaarheid en liefde tonen vervaagt. Wat het taboe rondom anonimiteit in therapie voorbij kan gaan. Want therapie gaat in mijn opzicht niet over labels, diagnoses en multidisciplinaire overleggen, waar er gepraat wordt over cliënten en gezinnen. Nee therapie gaat over openheid, eerlijkheid, samenzijn en vooral over het delen van LEVENSVERHALEN vanuit liefde. Want dat is keer op keer weer écht helend. Met het bewustzijn dat dualiteiten in de wereld altijd ZIJN; het goede en het slechte in het leven. Waar we leren te accepteren wat ons pad was, en dat wij de teugels in handen hebben voor onze toekomst. Waar we dus zullen shiften in bewustzijn en zelfliefde. Waar ons leven meer gevierd mag worden.
Ja, voor momenten als deze, daar leef ik voor.
In dankbaarheid en met grootse liefde voor mijn kinderen. Want ja, elk kind op de aarde zijn ónze kinderen.
Shannen.
