''Doei lieverd'', ik zwaai haar uit. Ze komt al een langere tijd bij mij. Al zoveel geleerd, maar ze komt nog altijd graag wat delen en halen. Dankbaar dat ik getuige mag zijn van haar groei. Ik juich haar toe, vol trots.
Bij aanvang van de therapie was er direct een klik en was ze erg enthousiast om middels creatieve therapie bij mij aan de slag te gaan. Destijds dertien jaar. Al veel meegemaakt. Overigens kijkt ze dwars door mij heen. Viel me meteen al op. Ze durft te confronteren, dit is haar puurheid. Met een hart van goud en ijsblauwe ogen.
Iedereen die ik mag ontmoeten, is een les voor mijzelf. Een spiegel. Een waardevolle spiegel.
Nadat we binnen de sessies overkoepelend hebben gefocust op bewustwording en zelfliefde, staat ze daar nu, nog steviger dan voorheen. Dat ze zo krachtig was, was ze geloof ik nooit echt vergeten. Gelukkig maar. Want ze is sterk, heel sterk. De hoeveelheid liefde die ze in haar bezit heeft en tot uiting brengt, wordt als meer. Zo mooi om te zien. Non stop wilt ze groeien. Maar goed genoeg, is ook goed genoeg. (Zie je hoe goed genoeg je altijd al geweest bent?!) Ze streeft naar nog meer fijngevoelige communicatie voor begrip binnen haar relatie. Maar is dat de weg? Dat zij de enige is die moet bijstellen? Er zijn altijd twee kanten die naar elkaar toe mogen groeien. Na kort hierover gesproken te hebben, kwam ze zelf al met haar waarheid: Begrip hoeft niet altijd gecreëerd te worden aan de hand van woorden. Stel je hart open en kijk. Met volle bewustzijn. Vervolgens via de ogen en het hart zal er dan vanzelf begrip zijn. Want je voelt waarheden aan. Het zicht is dan vrijgemaakt voor gevoel. Gevoel spreekt namelijk luider dan woorden. Maar de ander moet dus ook leren ''kijken'' en voelen.
Ik spreek mijn trots naar haar uit. Ze heeft al zoveel stappen gezet.
Ik geloof dan ook écht tot op de bodem van mijn hart, dat werkelijk alleen liefde helen zal. En dat liefde bewustzijns verreikend is. Ik geloof in de ander vol vertrouwen toejuichen. Ik stip aan, de kern van mijn waarheid, hoe ik de ander ervaar. Zodat deze waarheid wellicht ook in de ander vanuit instemming geleefd kan worden. Ik oordeel niet over jou, ik zeg enkel wat ik zie en voel. Ik leer je niet zomaar een oordeel over jou van een ander aan te nemen. Ik leer je zelfs dat eigenlijk een oordeel van een ander niet van toepassing is op jou. Dat is hun perspectief. Jij bepaalt écht wie jij bent. En het leven zal je leren. Je neemt aan wat met jouw hart resoneert, daar schuilt de waarheid. Durf alleen wel eerlijk te zijn, naar jezelf toe.
Lieve meis, ik ben zo trots op jou. Je bent nog steeds jezelf en ik hoop dat je dat altijd zal blijven. Dat is namelijk écht het knapste wat je bereiken kunt (in mijn opinie) ;-).